Onu mu buluyorum?

Gecelerimde aydınlığı beklerken, yüzleşirdim ızdırap ve acılarımla..ve kendimle..Kendimi bitiriyor ve bir kez de ben kanatıyordum yüreğimi.üzülmüş ve kahroluyordum içten içe ...deşilmişti yaralarım çünkü...zalimler yüzünden..Açılan bu taze yaralarımı hatırladıkça ondan bir adım ve bir adım daha uzaklaşmalıydım yüreğim isyan etse de..peki neden isyan ederdi? Oysa bana yol gösterenim yüreğimin bir kurtarıcısı,benimde bir kahramanım olmuştu.İlerde çekeceği dayanılmaz bir acıdan kurtulmuştu belki de..Bir mubarek gün geldi ki artık geceler bir güneş gibi aydınlanır oldu.Rahmetle yıkanıyorduk biz..Şüphesiz ki O mutlak bir merhemdi tüm yaralara..Onun kapısıydı tek çalınılacak...O şüphesiz her derde derman idi..Öyleyse neden beklemeli?